viernes, 21 de mayo de 2010

Entrega

Supongo que esa es la palabra que mejor define estas últimas semanas. Entrega total y absoluta.
¿A quien? No es díficil de imaginar.
Moribundo completamente. Ha perdido bastantes quilos,no come apenas,no pisa la calle sobre todo,ha dejado de beber.
No se lo he dicho a nadie realmente cercano. Me dan miedo las miradas de sorpresa e indignación,por eso lo escribo aquí,no puedo veros mientras lo leeis.
Creo que es verdad eso de que los amores que matan,nunca mueren.
Me es imposible dejar de sentir pena cuando lo veo así. Es por eso que en cuanto salgo de la academia y los demás se han ido lo bastante lejos para no verme corro hasta llegar a su casa y lo abrazo para demostrarle que pese a todo,estoy ahí. Ya no hay reproches,ni insultos,ni golpes.
No creo que sea un cambio,simplemente no malgasta sus fuerzas para eso.
No hay sexo.. mmm,mejor dicho,casi nunca hay sexo. Se entrega cuando se lo permite su cuerpo.
Pero si hay cariño. Al menos por mi parte. Hablamos,fumamos,nos besamos y dedicamos el resto del tiempo a mirarnos y sonreirnos.
No me gusta alegrarme cuando me acaricia,pero quizá sea la compasión.
La vuelta al amor desde el odio es muy débil.
Es por eso que ayer me derrumbé en clase,el motivo por el que la profesora de gallego me acompaño al baño y me abrazó hasta que me quedé sin lagrimas.
La gente murmuraba el maldito: "¿Qué le pasa a Andrea?"
Se lo cargué todo a un mal día y al inocente comentario de Cristina acerca de lo que me engordaria una napolitana que estaba engulliendo con avidez. Pero todo reside en él
Supongo que mi psicologa ya se habrá enterado y hoy querrá hablar conmigo. Espero tener fuerzas para ocultarle la verdad.
Y es que lo echaré de menos cuando no esté. Siempre recordaré esos primeros meses juntos del verano del 2006 metida entre sus sábanas,colgada de sus brazos. Las carcajadas cuando hablabamos a la vez. Las miradas de reojo en el coche,camino de la playa el segundo invierno que pasamos juntos. Los suspiros de felicidad en el agua mientras llovia. Las inocentes persecuciones cuando me robaba la ropa para verme desnuda un poco más,mientras yo enrojecia tras él.
Y todos los besos..
También recordaré los malos momentos,las palizas y las broncas.. pero no dicen que cuando alguien muere debemos recordar solo los buenos momentos a su lado? Pues eso haré.
Mi primer amor,que a dñia de hoy aun guarda resquicios.
Grandes resquicios formados de ilusiones.
Se irá. Se irá. Tan solo han pasado semanas desde que ansiara ese día y mirame ahora.. Si es que tonta se me queda muy corto,lo digo yo misma.
Pero está todo tranquilo,y mientras sea así,permaneceré a su lado. Si las cosas cambian,me alejaré. No voy a cometer el error de volver a quedarme. Hoy entiendo lo que pasó y no dejaré que vuelva.
Así es que.. deseadme suerte,no solo con él,eh?
Qué también estoy de examenes! Lo que yo os decia. Entrega total,para Miguel y latín.
Espero que a vosotros os vaya genial. Ponedme al día !
Y por enésima vez,perdonad mi prolongada ausencia.

8 comentarios:

  1. Andrea! Por lo que puedo leer, ya todo no va tan mal, no?
    Me alegro de veras, sabes que si necesitas algo podemos hablar cuando quieras.
    Un beso Andrea, suerte!

    ResponderEliminar
  2. Andrea! ánimo corazón tanto con lo de Miguel como con los exámenes y eso..
    ya verás como eres capaz de todo ;)
    un besazoo
    si necesitas algo ya sabes :)
    mucha sueeeeeeeeeeeeeeeeeerte!!!

    ResponderEliminar
  3. Srita!!k tal va todo?espero que genial,yo ahora mismo las cosas no van del todo bien..(por no decir k van fatal jajaj)pero bueno hay que tirar con todo para adelante!vos que tal?

    Un Beso!

    ResponderEliminar
  4. Por cierto eres de Galicia?jajaj somos vecinos entonces :-)

    Un Beso

    ResponderEliminar
  5. Por un momento me parecía todo tan feliz,tan genial,tan humano,no se...que no pude evitar pensar que estaba leyendo una novela...pero no...es real...y me alegro...oye y esa "metamorfosis" a buena estudiante???jaja
    Besos.

    Tu amigo Mtn

    ResponderEliminar
  6. sinto dicercho pero a xente cambia, cambia incluso inda que non este preto a sua morte e que prefira a muitas veces prefira a soidade a estar con xente. sempre se dixo que can velho non aprende trucos novos pero as persoas son capaces de aprender durante toda a vida iso e unha das cousas que nos difiren dos animais

    ResponderEliminar